१७. एल्गार

अद्यापही सुर्‍याला माझा सराव नाही
अद्यापही पुरेसा हा खोल घाव नाही


येथे पिसुन माझे काळीज बैसलों मी
आत्ता भल्याभल्यांचा हातात डाव नाही


हे दुख राजवर्खी...हे दुख मोरपंखी...
जे जन्मजात दुखी त्यांचा निभाव नाही


त्यांना कसे विचारू - कोठे पहाट झाली?
त्यांच्यापल्याड त्यांची कोठेच धाव नाही


जी काल पेटली ती वस्ती मुजोर होती
गावात सज्जनांच्या आता तनाव नाही


झाले फरार कुठे संतप्त राजबिंडे
कोठेच आसवांचा बाका बनाव नाही


गर्दित गारद्यांच्या सामील रामशास्त्री
मेल्याविन मडयाला आता उपाव नाही


जावे कुण्या ठिकाणी उद्वस्त पापियांनी?
संतांतही घराच्या राखेस भाव नाही


उचारणार नाही कोणीच शापवाणी...
तैसा  ऋषिमुनिंचा लेखी ठराव नाही


साद्याच माणसांचा एल्गार येत आहे...
हा थोर गांडूळाचा भोंदू जमाव नाही !


ओठी तुझ्या न आले अद्याप नाव माझे
अन् ओठ शोधण्याचा माझा स्वभाव नाही